Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, επειδή το ραδιόφωνο εξελίχθηκε σε χρήσιμη τεχνολογία μέσα στο δεύτερο μισό του 19 αιώνα χάρη στο έργο πολλών διαφορετικών ανθρώπων - τόσο θεωρητικών επιστημόνων όσο και πρακτικών πειραματιστών.

Ποιοι ήταν αυτοί οι πρωτοπόροι; Ο Σκωτσέζικος φυσικός Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ κατάρτισε μια θεωρία του ραδιοφώνου γύρω στο 1864 και ο Χάινριχ Χερτζ απέδειξε ότι τα ραδιοκύματα υπήρχαν πραγματικά περίπου 20 χρόνια αργότερα (ονομάστηκαν Hertzian κύματα προς τιμήν του για κάποιο χρονικό διάστημα μετά) Αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια συνάντηση στην Οξφόρδη της Αγγλίας στις 14 Αυγούστου 1894, ο Άγγλος φυσικός, Oliver Lodge, έδειξε πώς τα ραδιοκύματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για σηματοδότηση από το ένα δωμάτιο στο άλλο σε αυτό που αργότερα περιέγραψε (στην αυτοβιογραφία του 1932) ως " ένα πολύ βρεφικό είδος ραδιο-τηλεγραφίας. " Η Lodge υπέβαλε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ για την «ηλεκτρική τηλεγραφία» την 1η Φεβρουαρίου 1898, περιγράφοντας τη συσκευή για «έναν χειριστή, μέσω αυτού που είναι τώρα γνωστό ως« τηλεγραφία κυμάτων Hertzian »για τη μετάδοση μηνυμάτων διαστημικά σε ένα ή περισσότερα από έναν αριθμό διαφορετικών ατόμων σε διάφορες τοποθεσίες ... "Άγνωστο στο Lodge σε αυτό το στάδιο, ο Guglielmo Marconi πραγματοποίησε τα δικά του πειράματα στην Ιταλία περίπου την ίδια ώρα - και τελικά αποδείχθηκε ο καλύτερος σόουμαν: πολλοί άνθρωποι τον θεωρούν ως" εφευρέτη του ραδιοφώνου «Μέχρι σήμερα, ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν μόνο ένας από τους ανθρώπους των μελλοντικών σκέψεων που βοήθησαν να μετατρέψουν την επιστήμη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε μια πρακτική, παγκόσμια μεταβαλλόμενη τεχνολογία.

Κανένα από τα αρχικά πειράματα ραδιοφώνου δεν χρησιμοποίησε πομπούς ή δέκτες που θα αναγνωρίζαμε αμέσως σήμερα. Η Hertz and Lodge, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε ένα κομμάτι εξοπλισμού που ονομάζεται ταλαντωτής σπινθήρων: μερικές μπάλες ψευδαργύρου που συνδέονται με μικρά μήκη σύρματος χαλκού με διάκενο αέρα μεταξύ τους. Ο Λοτζ και ο Μαρκόνι χρησιμοποίησαν και οι δύο Branly coherers (γυάλινους σωλήνες γεμισμένους με μεταλλικές φιάλες) για να ανιχνεύσουν τα κύματα που είχαν μεταδώσει και έλαβαν, αν και ο Marconi τους βρήκε "υπερβολικά ασταθή και αναξιόπιστα" και τελικά σχεδίασε το δικό του ανιχνευτή. Οπλισμένος με αυτόν τον νέο εξοπλισμό, πραγματοποίησε συστηματικά πειράματα για το πώς το ύψος μιας κεραίας επηρέασε την απόσταση από την οποία μπορούσε να μεταδώσει ένα σήμα.

Και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία!

Εδώ είναι μερικές κεραίες για την αναφορά σας:

DP100 1 / 2 Κεραία διπλής συχνότητας διπλού FM

Κυκλική ελλειπτική πολωμένη κεραία CP100

FU-DV1 1 Αμφίδρονη κεραία FM

UHF 430-440MHz Κεραία 14dBi Yagi

FU-DV2 Κεραία υψηλής απόδοσης διπλής συχνότητας FM

Προηγούμενο:Ποια είναι τα Σημαντικά Χαρακτηριστικά της Κεραίας;

επόμενο:[Video] Πώς λειτουργεί ο πομπός;